ใครเคยไม่ลืมแฟนเก่าบ้างค่ะ

สวัสดี เพิ่งเคยเขียนเป็นครั้งแรก ผิดพลาดประการใดต้องขออภัยด้วยน่ะค่ะ

  เรื่องมันมีอยู่ว่า ย้อนกลับไปเมื่อฉันอายุ 15 ฉันเป็นเด็กนักเรียนบ้านนอกคอกนาคนหนึ่ง มีหน้าที่เเค่เรียนหนังสือและก็กลับบ้าน เท่านั้น จนวันหนึ่ง ฉันได้รู้จักรุ่นพี่คนหนึ่ง น่ารัก ขาว ตี๋ สูง หุ่นดี คงจะสเปคผู้หญิงหลายๆคน ตอนนั้นฉันยังไม่รู้จัก คำว่ารัก คำว่าแฟน รู้จักแค่คำว่าพี่ น้อง ไปเรียน และกลับบ้าน จนได้มารู้จักพี่เขา ขอใช้ชื่อในนาม นัท น่ะค่ะ นัทอายุห่างจากฉัน 3 ปี นัท เป็นผู้ชายคนแรกที่ฉันคบ ระหว่างที่เรียนก็มีเขียนจดหมายแผ่นเล็กๆหากันตอนนั้นเพิ่งเริ่มมีโทรศัพท์แต่เด็กบ้านนอกน่ะค่ะ พ่อแม่หัวโบราณเราจึงใช้วิธี เขียนจดหมายแล้วให้น้องๆไปส่งให้ ระหว่างนั้น นัทใกล้จะเรียนจบ ม.6 เขาวางแผนจะไปสมัครทหาร สุดท้ายนัทก็สอบติดทหาร และได้ไปเรียนที่ รร นายสิบ เป็นเวลา 2 ปีในตอนนั้น ซึ่งฉันเองก็คิดถึงเขามาก ในขณะที่เขาเรียนฉันก็เรียนเหมือนกัน ได้รับจดหมายเพียง ฉบับละเดือนเป็นเวลาสองปี ฉันเฝ้ารอวันที่เขาได้กลับมาพัก เฝ้ารอวันที่ได้เจอกัน แต่มันช่างยากเย็นแสนเหลือเกิน กับการเจอหน้ากัน กับความรักครั้งแรกของเราสองคน ยอมรับเลยว่าเหนื่อย ไม่อยากจะคบแล้ว อึดอัด วุ่นวาย ต้องมาหลบๆซ่อนๆ นัทได้แต่บอกให้ฉันอดทน รอน่ะ รอพี่หน่อยน่ะเดียวก็จบแล้ว ฉันก็ได้แต่เฝ้ารอค่ะ เจอกันบ้างไม่เจอกันบ้าง  เวลาจะเจอกันแต่ล่ะทีมันวุ่นวาย เพราะพ่อแม่ฉันไม่ยอมให้ออกจากบ้าน ต้องใช้วิธีโกหกว่ามีกิจกรรมที่ โรงเรียน ถึงจะได้ออกไปข้างนอกเพื่อไปเจอกัน บ้างครั้งก็แอบเสียใจอยู่คนเดียวทำไมพ่อแม่ไม่ยอมให้ไปไหนเลย

     จนวันนั้นคือวันประสบผลสำเร็จของนัท และ ฉันเริ่มเรียนมหาลัย เรามีโอกาศเจอกันบ่อยขึ้น เวลาว่างเย๊อะขึ้น มีโอกาศได้ไปเดินเล่นที่สวนสุขภาพด้วยกัน มันช่างมีความสุขน่ะค่ะ กับการได้เฝ้ารอ คนรัก กลับมา แต่หลังจากนั้นความโหดร้ายเริ่มมาเยือนฉันอีกครั้ง เมื่อ>>> รวบรัดเลยน่ะค่ะ นัทได้ไปประจำที่ 3 จังหวัดชายแดนภาคใต้ ฉันไม่ได้สนใจเลยว่า ภาคใต้นั้นมีอะไร นัทแมนมากค่ะ สั่งค่ะใช้คำว่าสั่ง เลยค่ะ ไม่ให้ฉันดูข่าวดูทีวี 2 ทุ่มก็นอนเลย ฉันทำตามที่บอกค่ะ สองทุ่มฉันปิดไฟนอนเลย ทุกครั้งที่ไปส่งนัทเค้าก็พูดเหมือนเดิมอีกครั้ง รอหน่อยน่ะ รอพี่หน่อยน่ะ เดะกลับไปซื้อหนมไปฝาก ไปไปมามาอยู่อย่างนั้นเป็นเวลา 2 ปี ทุกครั้งนัทได้แต่บอกให้รอ รอ รอ แล้วก็รอ ฉันก็รอค่ะ รอไปด้วยเรียนไปด้วยแฮปปี้ค่ะ สุดท้ายก็แฮปปี้ได้ไม่นาน ย่างเข้าสู่ปีที่ 3 นัทบอกว่าปีนี้จะลงไปใต้ปีสุดท้ายแล้ว หลังจากนั้นนัท จะมาประจำค่ายที่บ้าน นัทได้ขอให้ฉันไปส่งที่ กทม เพื่อขึ้นรถลงใต้ จังหวะที่ฉันไปส่งนัทขึ้นรถฉันเอาแต่ร้องไห้ จริงๆน่ะค่ะร้องไห้ทั้งที่ไม่เคยเป็น ไม่เคยร้องไห้แบบเอาเป็นเอาตาย ไม่อยากให้ไป อย่าเพิ่งไปได้ไหม ความรู้สึกตอนนั้นมันพรั่งพรูค่ะ รู้สึกหมดแรง รู้สึกเสียใจทั้งที่ยังไม่เกิดไรขึ้นเลย   ได้ถามตัวเองเหนื่อยไหมกับการที่ต้องรอใครสักคน เหนื่อยไหม  ไม่รอแล้วได้ไหม มองหน้านัทก่อนไปเขาบอกให้เข้มแข็งค่ะ สู้สู้น้องต้องรอพี่น่ะ ฉันรู้สึกไม่สบายใจค่ะ เราคุยโทรศัพท์กันตลอดทางค่ะ จนถึงบ้านและเขาก็ถึงที่พัก เราคุยโทรศัพท์กันทุกวันค่ะวันล่ะ 3 - 5 นาทีไม่เกินนี้ ดีใจค่ะแต่ก็เสียใจทำไมเวลาที่มีมันน้อยจัง บางทีได้ยินแค่เรียกชื่อก็ตัดไป เพราะไม่ค่อยมีคลื่นค่ะ หลังจากนั้น 3 วัน หลังจากสายสุดท้ายที่นัดโทรมา ได้มีเบอร์แปลกโทรเข้ามาหาฉัน แล้วบอกว่านี่แฟนนัทใช่ไหมเห็นเป็นเบอร์แรกๆในโทรศัพท์นัท แล้วพี่คนนั้นก็ บอกให้ทำใจดีๆ นัทเสียแล้วน่ะ .. ใช่ค่ะนัทก็เสียชีวิตจากเหตุระเบิดค่ะ เขาได้จากไปแบบไม่มีวันกลับทั้งที่เขาบอกให้ฉันรอ เสียใจมากค่ะฉันนอนร้องไห้ทุกวัน บ้างคิดถึงบ้างนึกถึง อยู่ๆน้ำตามันก็ไหลออกมาเองค่ะ เรื่องราวที่มี ที่หวัง ที่คอย หมดแล้วค่ะ ทุกอย่างมันมืดมนไปหมด ตอนที่ได้ทราบข่าวครั้งแรกแทบอยากจะวิ่งให้เร็วที่สุดเพื่อลงไปรับนัทที่ภาคใต้เลยค่ะ  แต่สิ่งที่ทำได้ตอนนั้นคือ ได้แต่ร้องไห้จนไม่มีน้ำตา อยู่อย่างนั้น ต้องทนอยู่และอยู่ทนค่ะ จนถึงทุกวันนี้ ฉันไม่คบชายใดเลย อยากจะบอกนัท รักนัทมาก คิดถึงและยังรอเสมอ ไม่เคยลืมค่ะ

    อยากจะฝากถึงคนที่มีคนรักอยู่แล้ว ที่รักกันมานานแล้ว อย่าทิ้งกันน่ะค่ะ เติมเต็มส่วนที่ขาดไว้ให้มากๆ  เมื่อไหร่ที่เริ่มเบื่อกันให้เปิดอ่านกระทีนี้น่ะค่ะ
ความรักดีดีหาได้ไม่ง่ายคนรักก็เช่นกันค่ะ